Balneario de Mondón que
canta o poeta nos seus versos:
No municipio de O Bolo,
está morrendo sen comunicación,
a vella casa -"balneario"-
¡triste casa -a de Mondón!.
A Fonte de Veto, da que dí o poeta:
¡Vamos! ¡Vamos!
¡Axiña! ¡Axiña!
tomar auga da Fonte de Veto
que quita a sede, e é menciña.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Leoncio Fdez. Rodríguez
O Balneario de Mondón
No municipio de O Bolo,
está morrendo sen comunicación,
a vella casa -"balneario"-
¡triste casa -a de Mondón!.
Donde acudían para curarse,
os da saúde cansada,
de moitos pobos lonxanos,
tomar unha auga dotada,
có vermello mineral de ferro,
que de aquela fonte manaba.
Camiñante e cabaleiros,
todos por Barxa pasaban;
...¡Que longo é o camiño!
os de a pé se lamentaban;
namentras os cabaleiros
respondían:
¡Vamos! ¡Vamos!
¡Axiña! ¡Axiña!
tomar auga da Fonte de veto
que quita a sede, e é menciña.
Camiñaban agrupados
para volver restablecidos...
Camiñantes e cabaleiros
parecían peregrinos,
buscando a fonte mineral
da que tomaban con efecto,
como se fora un milagre
de Santo Tomás de Veto.
Xa chegados a Mondón,
¡como moitos máis había!
saudábanse uns a outros
con respeto, e armonía;
con unha capela na casa
por si algún rezar quería.
Tamén había unha forxa;
porque o dono era forxador.
Era un artista no cobre,
-dicían;
que ata facía moedas, 'de moito
valor!
Perto a un kilómetro de lonxe
entre a casa e a fonte
mineralizada
con unha portiña ben feita,
e unha chave para pechala.
Era unha fontiña fonte,
era unha fonte fontela,
aló no medio do monte,
cunha muralliña de pedra,
para sentarse os auguistas,
ou calquera que fora a ela.
Despois que o vello Emilio
morreu,
e para o outro mundo marchou...
De todo a viuva se esqueceu,
e o balneario fracasou.
Os herdeiros liscaron,
sen facer argumentos nin
memoria.
Tan só a fogar, e a fonte
son testigos daquela
historia...
...Pero, aínda algúns te
laiamos,
¡triste casa de Mondón,
que soia te vas esmoroando,
sen atopar restauración!.
...¡Ai, tempos aqueles
de vida, e pureza,
que agora morreron
de pes, e cabeza!...
¡Ai casa soia, casa triste!
¡Vella velliña olvidada!...
Por máis que eu te chame na
porta,
¡xa ninguén me responde nada!.
Perdeuse o camiño,
encheuse de monte.
Creceron as uces,
taparon a fonte.
Con mutismo, e saudades,
lembranzas me fan
de cas, e a fonte, no medio do
monte;
por mor de esquecelas, ¡xa
mortas están!
----------------------------------------------------------------------------------------
Con permiso de
CEDRO,
que é a defensora dos dereitos do libro.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Outra fotografía do Balneario de Mondón, que
algúns laian, dice o poeta:
...Pero, aínda algúns te
laiamos,
¡triste casa de Mondón,
que soia te vas esmoroando,
sen atopar restauración!.
Subir
Volver al balneario de Mondón.
|